Η νηπιακή σκολίωση ή βρεφική σκολίωση παρουσιάζεται στα παιδιά πριν από την ηλικία των 3 ετών και χαρακτηρίζεται από την παρουσία κυρτωμάτων της σπονδυλικής στήλης προς τα αριστερά περισσότερο ή δεξιά, σε σχήμα S ή C.
Θεωρείται πιο συχνή στα αγόρια από τα κορίτσια.
Οι περισσότερες περιπτώσεις υποχωρούν, αλλά μερικές μπορούν να επιδεινωθούν σε μια πάρα πολύ σοβαρή παραμόρφωση.
Οι περισσότερο σοβαρές περιπτώσεις συνυπάρχουν με δυσπλασία των ισχίων και πλαγιοκεφαλία.
Διάγνωση
Η νηπιακή σκολίωση συνήθως εμφανίζεται κατά τους πρώτους 6 μήνες της ζωής και για λόγους που δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί, έχει βρεθεί ότι τα παιδιά που αναπτύσσουν σκολίωση πριν από την ηλικία των 5 είναι πιο πιθανό να έχουν καρδιοπνευμονικές ανωμαλίες στην παιδική ηλικία.
Χρειάζεται να αποκλεισθούν άλλες παθήσεις όπως η συγγενής σκολίωση, το σύνδρομο Arnold Chiari (με συνοδό δυσπλασία στα ισχία), νευρολογικές και καρδιολογικές παθήσεις.
Η διάγνωση στη νηπιακή σκολίωση γίνεται με:
Θεραπεία
Εφόσον αποκλεισθούν οι άλλες παθήσεις το νήπιο μπαίνει σε συχνή παρακολούθηση. Εφόσον η σκολίωση δεν αυτοϊάται και είναι μια επιδεινούμενη σκολίωση πρέπει να μπει σε θεραπεία.
Στην περίπτωση που δεν επιδεινώνεται θα πρέπει το παιδί να παρακολουθείται μέχρι το τέλος της ανάπτυξης, ειδικά κατά την φάση της ταχείας ανάπτυξης.
Η θεραπεία γινόταν παλαιότερα σε μεσαίας βαρύτητας σκολιώσεις με τα κρεβατάκια Dennis Brown ή τους ιμάντες Kalibis.
Σήμερα η χρήση ειδικών κηδεμόνων από θερμοπλαστικό είναι η θεραπεία εκλογής στην νηπιακή σκολίωση .
Παρότι φαίνεται δύσκολο στην σκέψη, ότι ένα νήπιο θα πρέπει να φοράει κηδεμόνα για τουλάχιστον 3 χρόνια, έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι μεγαλώνουν φυσιολογικά.
Μπορούν να παίζουν και να εκτελούν όλες τις δραστηριότητες της ηλικίας τους χωρίς περιορισμό, εφόσον ο κηδεμόνας σε αυτή την ηλικία αποτελεί πλέον κομμάτι της ζωής του και τον συνηθίζουν εύκολα.
Σε βαριές περιπτώσεις και με έντονα επιδεινούμενη σκολίωση ενδείκνυται η εφαρμογή, υπό γενική αναισθησία, γύψινων ναρθήκων και η συχνή αλλαγή τους.